Βάσει σχεδίων, θα πρόκειται για ένα «μίνι» διαστημικό λεωφορείο, το οποίο θα χρησιμοποιεί ως «μητρικό σκάφος» ένα Airbus A300 και θα χρησιμοποιείται ως πλατφόρμα εκτόξευσης δορυφόρων.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της S3, οι πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις θα λάβουν χώρα κατά τα τέλη του 2017, και το κόστος της εκτόξευσης ενός δορυφόρου σε τροχιά με αυτό τον τρόπο θα είναι τέσσερις φορές μικρότερο σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Στα σχέδια της εταιρείας συμπεριλαμβάνεται η κατασκευή ενός μοντέλου του σκάφους ως το 2014 και το άνοιγμα ενός διαστημοδρομίου στο Payerne της Ελβετίας (όπου εδρεύει και η S3) ως το 2015.
Ένα λειτουργικό πρωτότυπο αναμένεται να έχει κατασκευαστεί ως το 2016, και οι πρώτες εκτοξεύσεις υπολογίζεται πως θα ξεκινήσουν το 2018.
Το σκάφος, υπό την ονομασία SOAR, θα μεταφέρεται σε ύψος 10.000 μέτρων από το «μητρικό» Airbus και στη συνέχεια θα αποκολλάται και θα πυροδοτεί τον πυραυλοκινητήρα του για να φτάσει σε ύψος 80.000 μέτρων. Αν και δεν θα ξεπερνάει το θεωρούμενο ως «όριο» του Διαστήματος (100.000 μέτρα), θα μπορεί να εκτοξεύει από εκεί έναν δορυφόρο σε τροχιά: συγκεκριμένα, στα 80.000 μέτρα θα ανοίγει τις θυρίδες του αποθηκευτικού του χώρου και θα απελευθερώνει το δορυφόρο-φορτίο, εξοπλισμένο με το δικό του πυραυλοκινητήρα, που θα συνεχίζει την πορεία του. Στη συνέχεια, το σκάφος θα επιστρέφει στη Γη και θα προσγειώνεται στη βάση του.
S-3
Το «μίνι» διαστημικό λεωφορείο θα χρησιμοποιεί ως «μητρικό σκάφος» ένα Airbus A300 και θα χρησιμοποιείται ως πλατφόρμα εκτόξευσης δορυφόρων.
Το ύψος του κόστους του προγράμματος υπολογίζεται στα 200 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα (211 εκατομμύρια δολάρια), ενώ θεωρείται ότι η κατασκευή του διαστημοδρομίου θα κοστίσει άλλα 50 εκατομμύρια.
Για τους σκοπούς του προγράμματος, η S3 συνεργάζεται με τη βελγική Sonaca, τη βρετανική Meggit, τη βελγική Space Application Systems, την ισπανική Deimos Space, τη γαλλική Dassault Aviation και το βελγικό Ινστιτούτο Φον Κάρμαν. Το πρόγραμμα σπονσοράρεται επίσης από τον ελβετικό κατασκευαστή ρολογιών Breitling.
Σε διαφορετικό πλαίσιο, η Σκωτία ετοιμάζεται να θέσει σε τροχιά τον πρώτο της δορυφόρο: πρόκειται για τον UKube-1, ένα μικρό δορυφόρο CubeSat, που έχει κατασκευαστεί από την Clyde Space (Γλασκώβη) και περνά τελικές δοκιμές για να εκτοξευτεί αργότερα μέσα στο έτος με ρωσικό πύραυλο Σογιούζ-2 από το Μπαϊκονούρ. Στο «φορτίο» του μικρού δορυφόρου περιλαμβάνεται μία συσκευή GPS για μετρήσεις σχετικά με τον διαστημικό «καιρό» στην πλασμόσφαιρα της Γης, μία κάμερα για τη λήψη φωτογραφιών της Γης από το Διάστημα, ένας ειδικός αισθητήρας για τη διερεύνηση των επιπτώσεων της κοσμικής ακτινοβολίας στον διαστημικό εξοπλισμό και έναν αριθμό πειραμάτων. Στο πρόγραμμα συμμετέχει και η βρετανική διαστημική υπηρεσία. , καθώς και άλλοι φορείς του Ηνωμένου Βασιλείου.
Από πλευράς της, η Ρωσία «κοιτά» προς έναν προορισμό τον οποίο είχε φανεί να εγκαταλείπει μετά το αποκορύφωμα της «κούρσας προς το Διάστημα»: τη Σελήνη. Όπως έχει γνωστοποιήθηκε πρόσφατα από τον Ιγκόρ Μιτροφάνοφ του Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας της Μόσχας στο Microsymposium 54 (με θέμα τη Σελήνη και τους νέους προορισμούς για εξερεύνηση) στο Τέξας, η Ρωσία αναπτύσσει ένα πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης μέσω ρομποτικών οχημάτων.
Το νέο πρόγραμμα, κατά τον Μιτροφάνοφ, θα περιλαμβάνει πιθανώς την αποστολή ενός μικρού οχήματος (υπό την ονομασία Luna 25- συνεχίζοντας την παράδοση του παλιού σοβιετικού προγράμματος) στο νότιο πόλο της Σελήνης το 2015, την αποστολή ενός σκάφους σε τροχιά το 2016 (Luna 26) το οποίο θα χαρτογραφήσει την επιφάνεια του φυσικού δορυφόρου του πλανήτη μας, την αποστολή ενός μεγάλου οχήματος εδάφους το 2017 (Luna 27) και δύο επιπλέον αποστολές χαρακτήρα που δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα. το 2019 και το 2020 (Luna 28 και Luna 29).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου