Περί της φύσεως της μοναξιάς

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν έχει βιώσει μοναξιά; Η μοναξιά οδηγεί αναπόδραστα στην παθολογία και πρέπει να μάθουμε να τη μισούμε ή πρέπει να σταθούμε, να την αφουγκραστούμε ως μια κατάσταση που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση μας και να μας ωθήσει προς νέες δυνατότητες ζωής και επιθυμίας;


Ποιο βρέφος δεν ένιωσε μοναξιά καθώς κόπηκε ο πλακούντας και χωρίστηκε από την συμβιωτική σχέση με τη μητέρα του μια για πάντα; Ποιο παιδί δεν ένιωσε μοναξιά όταν έμαθε να περπατάει και δεν ήταν πια απαραίτητη η αγκαλιά των γονιών του; Ποίος έφηβος δεν ένιωσε μοναξιά όταν έπρεπε να απομακρυνθεί από τους γονείς του για να σχηματίσει την δική του ταυτότητα και να βρει την θέση του στον κόσμο; Ποιός άνθρωπος δεν ένοιωσε μοναξιά μπροστά σε σημαντικές αποφάσεις ζωής; Ποιος άνθρωπος δεν ένιωσε την μοναξιά του να χάνεις κάποιον αγαπημένο;
Αν μισήσουμε τη μοναξιά λοιπόν γιατί να βγούμε από τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας; Γιατί να μάθουμε να περπατάμε; Γιατί να έχουμε κατοικίδια, φίλους, σχέσεις; Γιατί να κάνουμε οικογένεια και παιδιά αφού κάποια στιγμή θα χωριστούμε; Θα υπάρξουν απώλειες και αποχωρισμοί και έπειτα η μοναξιά θα είναι ακόμη πιο αφόρητη, η παθολογία ακόμη μεγαλύτερη. Αφού μάταια προσπαθούμε να ξεριζώσουμε τη μοναξιά από την ανθρώπινη φύση ας προσπαθήσουμε να την ξεγελάσουμε, να την μουδιάσουμε, να την κρύψουμε βαθιά μέσα μας για να μην αρρωστήσουμε.
Ας κάνουμε επιφανειακές σχέσεις, ας έχουμε εκατοντάδες αναλώσιμους φίλους ώστε πάντα κάποιος θα είναι εύκαιρος να μας κάνει να ξεχαστούμε, ας μείνουμε στα λίγα σταθερά και δεδομένα που δύσκολα θα χάσουμε, στην απατηλή και εύκολη επικοινωνία, ας ανοίξουμε την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, όλο και κάποιος θα μας κάνει να ξεχαστούμε. Ας ανήκουμε κάπου, οπουδήποτε, δεν έχει σημασία αρκεί να ξεφύγουμε. Ας κρατήσουμε τα παιδιά μας εξαρτημένα ώστε να μη βιώσουν την φρίκη της μοναξιάς ούτε αυτά ούτε εμείς. Ας μείνουμε καθηλωμένοι νάρκισσοι να αρκούμαστε στις δικές μας απολαύσεις. Ας τρέξουμε όσο πιο μακριά γίνεται από τον εαυτό μας, ας μη τον ακούσουμε ξανά, ας ξεγελάσουμε την παθογόνο μοναξιά μας.
Κάποια στιγμή θα ξανάρθει όμως, με το παραμικρό βήμα προς τη ζωή θα εμφανιστεί η απειλητική σκιά της και τότε θα έχουμε να απαντήσουμε στα ίδια ερωτήματα.
Τα ίδια ερωτήματα που αν τα δούμε από διαφορετικό πρίσμα, πιο ειλικρινά, με συμπάθεια και τρυφερότητα προς την ανθρώπινη φύση μας θα μας δώσουν πολλές και διαφορετικές απαντήσεις. Θα ξεφύγουμε από τη γραμμική σχέση αιτίου-αιτιατού και θα αναδυθούν νέες δυνατότητες, νέες οπτικές, νέοι δυναμικοί ορισμοί που να αντιστοιχούν με την ανθρώπινη φύση. Θα διαπιστώσουμε πόσο πολύπλοκος είναι ο ορισμός της έννοιας της μοναξιάς και θα δώσουμε πολλές ερμηνείες
Αν ορίσουμε την μοναξιά μόνο ως απομόνωση θα την μισήσουμε, θα την πούμε παθογόνο και θα χάσουμε όλες τις υπόλοιπες πτυχές της οι οποίες είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Είναι γεγονός πως η μοναξιά-απομόνωση εγκλωβίζει, στερεί την ζωή, την δημιουργικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η μοναξιά, αν δεν εγκλωβίσει τον άνθρωπο εμπεριέχει την δυναμική της επιθυμίας και των αμέτρητων δυνατοτήτων που απλώνονται σε μια ζωή απρόβλεπτη και συναρπαστική. Η επιθυμία ενισχυμένη από τη μοναξιά βρίσκει τρόπους να επικοινωνήσει.
Πόσες φιλίες έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της μοναξιάς, πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει σχέσεις ζωής; Πόσα υπέροχα λογοτεχνικά έργα, ποιήματα, γλυπτά, πίνακες, τραγούδια έχουν γεννηθεί μέσα στο δημιουργικό εργαστήρι της μοναξιάς; Τι αξία θα είχε ο έναστρος ουρανός αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που βίωναν μοναξιά να τον παρατηρούν; Πόσο παράταιρο θα φαίνονταν ένα νεκροταφείο που αντί για την επιβλητική κ υπαρξιακή μοναξιά που αντανακλά ήταν γεμάτο γέλια και χαρά;
Η μοναξιά λοιπόν πρέπει να οριστεί σαν ένα στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που θα αντικρύσουμε όλοι στην πορεία της ζωής μας και είτε θα γίνει παγίδα απομόνωσης είτε θα γίνει ένας τόπος που θα ξαποστάσουμε για να ξανά συντονιστούμε υπεύθυνα με τον εαυτό μας και θα καταστεί μέσο έκφρασης επιθυμιών, δημιουργίας και γνήσιας επικοινωνίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου