Η ζωή του «Τυφώνα» Ρούμπιν Κάρτερ

Στις 20 Απριλίου ο Ρούμπιν Κάρτερ, γνωστός με το προσωνύμιο «The Hurricane» (Τυφώνας), άφησε την τελευταία τού πνοή σε ηλικία 76 ετών στον Καναδά, έχοντας προσβληθεί από καρκίνο του προστάτη. Έγινε παγκόσμια γνωστός, όχι μόνο για τις πυγμαχικές ικανότητες του, αλλά γιατί έμεινε σχεδόν 20 χρόνια στη φυλακή χωρίς να έχει διαπράξει το έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε. Ίσως, το μοναδικό του έγκλημα ήταν, ότι γεννήθηκε μαύρος. 


Πάντως, αρκετοί είναι και αυτοί που επιμένουν, λόγω και του εκρηκτικού του χαρακτήρα, ότι αυτός ήταν ο δράστης της τριπλής δολοφονίας. Ο Κάρτερ πέθανε στο σπίτι του στο Τορόντο, όπου ζούσε αφότου απελευθερώθηκε από τη φυλακή το 1985. «Όσοι έχουν φυλακιστεί άδικα έχασαν έναν υπέρμαχο», υπέρ ο άλλος που καταδικάστηκε μαζί του, ο Τζον Άρτις και πρόσθεσε: «Αφιέρωσε τη ζωή του στο να βοηθήσει τους ανθρώπους οι οποίοι χρειάζονται το ίδιο είδος της βοήθειας που χρειαζόταν και ο ίδιος, οι οποίοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν».

Η σύλληψή του, η φυλάκισή του και ο νικηφόρος μακρόχρονος αγώνας για την απελευθέρωσή του είναι το θέμα του τραγουδιού "Hurricane" του Μπομπ Ντίλαν (1975) και της ταινίας "Hurricane Carter" (1999), στην οποία ο διάσημος ηθοποιός Ντένζελ Ουάσινγκτον υποδύεται τον φυλακισμένο πυγμάχο. Η ταινία κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα Α ανδρικού ρόλου και ήταν υποψήφια για Όσκαρ.


Από μικρός στα δύσκολα

Γεννήθηκε στις 6 Μαϊου του 1937 στο Κλίφτον του Νιου Τζέρσεϊ και ήταν το τέταρτο παιδί από τα επτά που γέννησε η μητέρα του. Η φτώχεια και ο ρατσισμός εκείνα τα δύσκολα χρόνια είχαν έντονη επίδραση επάνω του και από μικρός έμπλεξε με τις λάθος παρέες. Λίγο μετά τα 14 του καταδικάστηκε σε εισαγωγή στο αναμορφωτήριο επειδή επιτέθηκε σε άλλα παιδιά, γεγονός που «λέρωσε» το ποινικό του μητρώο, πράξη που θα τον «κυνηγούσε» σε όλη του τη ζωή.



Τρία χρόνια αργότερα, το 1954, το έσκασε από το αναμορφωτήριο και κατετάγη στο στρατό για να πάρει μετάθεση στην τότε Δυτική Γερμανία, όπου και γνώρισε για πρώτη φορά την πυγμαχία. Τον Ιούνιο του 1956 συνελήφθη επειδή το έσκασε από το αναμορφωτήριο και επέστρεψε στο Νιου Τζέρσεϊ για να μπει πλέον για κάποιους μήνες φυλακή, καθώς είχε ενηλικιωθεί.

Οταν βγήκε, ο σωστός δρόμος είχε χαθεί για το μαύρο φτωχόπαιδο από το Νιου Τζέρσεϊ και έμπλεξε και πάλι με κακές παρέες. Νέα σύλληψη για απόπειρα ληστείας μιας γυναίκας και νέα τετραετής καταδίκη. Η φυλακή υψίστης ασφαλείας του Αβενέλ τον περίμενε. Στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 1974 με τίτλο «Ο Δέκατος Έκτος Γύρος», ο Κάρτερ αναφέρθηκε στα δύσκολα πρώτα του χρόνια: «Το πιο ευγενικό πράγμα που έχω να πω για την παιδική μου ηλικία είναι ότι επιβίωσα.»

Το 1961 αφού βγήκε και πάλι από τη φυλακή, συνέχισε επαγγελματικά πλέον την πυγμαχία. Παρότι ήταν κοντός για τα μεσαία βάρη, το επιθετικό του στιλ, η δύναμη του και το στιλ του, τον έκαναν αγαπητό στο κοινό και γρήγορα του βγήκε το παρατσούκλι «Τυφώνας» (Ηurricane). Στο απόγειο της πυγμαχικής του καριέρας έφτασε στις 14 Δεκεμβρίου 1964, όταν αντιμετώπισε τον πρωταθλητή Τζόεϊ Τζιαρντέλο για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μεσαίων βαρών. Πάλεψε σαν τυφώνας, αλλά έχασε με απόφαση των κριτών στα σημεία, κάτι που δεν άρεσε τον Κάρτερ.

Από τότε άρχισε η καθοδική πορεία της καριέρας του με τον ίδιο να έχει 27 νίκες, 12 ήττες και μία ισοπαλία στην καριέρα του.


Η μέρα που άλλαξε τη ζωή του

Στις 17 Ιουνίου του 1966, στις 02.30 τα ξημερώματα, δύο άνδρες μπήκαν στο μπαρ Λαφαγιέτ στο Νιου Τζέρσεϊ κι άρχισαν να πυροβολούν. Ο μπάρμαν κι ένας πελάτης σκοτώθηκαν αμέσως, ενώ μετά από μήνα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της και μία γυναίκα. Και οι τρεις νεκροί ήταν λευκοί! Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι δράστες ήταν δύο έγχρωμοι άνδρες που διέφυγαν από το σημείο με ένα αυτοκίνητο, με λευκό χρώμα...

Ο Κάρτερ οδηγούσε κι αυτός ένα ίδιου χρώματος αυτοκίνητο και η αστυνομία τον σταμάτησε και τον μετέφερε στον τόπο του εγκλήματος μισή ώρα αργότερα, μαζί με τον Τζον Αρτις, τον οποίο είχε πάρει νωρίτερα με ότοστοπ.



Τελικά η καταδίκη του για την τριπλή δολοφονία, βασίστηκε σε μία μαρτυρία ενός ανθρώπου με βεβαρημένο ποινικό μητρώο που είδε τους δύο δράστες να τρέχουν έξω από το μπαρ και βάσει των όπλων που βρήκε η αστυνομία στο αυτοκίνητο του «Τυφώνα», μίας καραμπίνας και ενός πιστολιού. Ωστόσο η υπεράσπιση του αμφισβήτησε το εύρημα της βαλλιστικής έκθεσης και είπε στο δικαστήριο ότι πρώτα βρέθηκαν τα όπλα και μετά οι αστυνομικοί είπαν ότι από αυτά προέρχονταν οι φονικές σφαίρες. Επίσης ο δικηγόρος του Κάρτερ βασίστηκε στο γεγονός ότι ένας θαμώνας του μπαρ που τραυματίστηκε κιόλας, είπε ότι ο δολοφόνος δεν ήταν ο πυγμάχος, ενώ χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι δεν λήφθηκαν αποτυπώματα στο μπαρ, ούτε έψαξαν τους δύο κατηγορούμενους για ίχνη πυρίτιδας από τα όπλα.

Τελικά ο εισαγγελέας πρότεινε θανατική ποινή αλλά το δικαστήριο αποφάσισε καταδίκη σε ισόβια.


Η πρώτη δικαστική νίκη

Η υπόθεση του Κάρτερ ήλθε ξανά στην επιφάνεια το 1974, όταν δύο μάρτυρες-κλειδιά ανακάλεσαν τις καταθέσεις τους, με αποτέλεσμα η εφημερίδα New York Times να δημοσιεύσει μια σειρά αποκαλύψεων, ενώ είχαν ήδη εμφανιστεί «εξαφανισμένα» στοιχεία που έδειχναν ρατσιστικό υπόβαθρο εναντίον του αφού οι λευκοί κατήγοροι ήταν προκατειλημμένοι λόγω χρώματος εναντίον του Κάρτερ, με αποτέλεσμα ο πρώην πυγμάχος να μετατραπεί σε σύμβολο για το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων.

Η τραγουδίστρια Τζόνι Μίτσελ και ο θρύλος της πυγμαχίας Μοχάμεντ Αλί τάχθηκαν υπέρ του. Η υπόθεση ώθησε μάλιστα τον τραγουδοποιό Μπομπ Ντίλαν να γράψει και να κυκλοφορήσει το τραγούδι Hurricane προς τιμήν του, το οποίο ερμήνευσε για πρώτη φορά σε συναυλία στις φυλακές που ήταν ο Κάρτερ..



Απελευθέρωση και επιστροφή στην φυλακή

Το 1974 ξεκίνησε λοιπόν νέα δίκη και ο Κάρτερ αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση, καθώς οι βασικοί μάρτυρες κατηγορίας άλλαξαν την αρχική τους κατάθεση. Βγήκε το 1976, ωστόσο επέστρεψε στις φυλακές την ίδια χρονιά, όταν ένας από τους μάρτυρας αναίρεσε τις αλλαγές που έκανε στην αρχική του κατάθεσή του. Η ποινή παρέμεινε η ίδια, ισόβια και για τους δύο.

Την εικόνα του χάλασε κι ένα περιστατικό που έβγαλε προς τα έξω ο Τύπος. Η 61χρονη Κάρολιν Κέλεϊ, όπως είπε η ίδια, της ζητήθηκε να ξεκινήσει εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για έφεση που θα έκανε ο πρώην πυγμάχος, ο οποίος αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος μέχρι τη νέα δίκη. Σύμφωνα λοιπόν με την ίδια, ο Κάρτερ την έδειρε μέχρι αναισθησίας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της, λόγω διαφωνίας για την υπόθεση του. Η ιστορία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Philadelphia Daily News, προκαλώντας πολλά ερωτήματα για τον χαρακτήρα του Κάρτερ.


Οριστικά έξω από τη φυλακή

Οι συνήγοροι του συνέχισαν να υποβάλλουν εφέσεις και τελικά απελευθερώθηκε τελικά ο 1985, χάρη στην υποστήριξη μιας ομάδας Καναδών ακτιβιστών, καθώς ένας ομοσπονδιακός δικαστής αποφάνθηκε ότι οι καταδίκες του «βασίζονταν μάλλον στον ρατσισμό παρά στη λογική, μάλλον σε συγκαλύψεις παρά σε αποκαλύψεις». 

Οι εισαγγελείς αποφάσισαν να μην ζητήσουν να δικαστεί για τρίτη φορά. Παρά την απελευθέρωσή του, ορισμένοι ως ακόμη και σήμερα αμφιβάλλουν για την αθωότητά του, υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν στοιχεία για την ενοχή του.

Μετά την απελευθέρωσή του ο Κάρτερ διετέλεσε επί 12 χρόνια εκτελεστικός διευθυντής της Ένωσης για την Υπεράσπιση των Άδικα Καταδικασμένων, μιας οργάνωσης που εδρεύει στο Τορόντο. Αποχώρησε από την οργάνωση αυτή το 2004 μετά

από μια πικρή διαμάχη. «Απελευθερώσαμε πάνω από 20 ανθρώπους τα τελευταία 15 ως 20 χρόνια και ο Ρούμπιν διαδραμάτισε τεράστιο ρόλο σε αυτό», δήλωσε ο Τζέιμς Λόκιερ, ένας από τους συνιδρυτές της οργάνωσης. Μετά την αποχώρησή του από την Ένωση ο Κάρτερ συνέχισε τη δράση του υπέρ των καταδικασμένων άδικα, δίνοντας συχνά ομιλίες. Παρέμεινε στενός φίλος με τον Άρτις, τον άνθρωπο μαζί με τον οποίο είχαν καταδικαστεί.

Rubin Carter RIP.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου