Η μαζική θνησιμότητα είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη φύση τη φύση. Περισσότερες από 200.000 αντιλόπες saiga στο Καζακστάν έπεσαν νεκρές μέσα σε λίγες εβδομάδες, 337 νεκρές φάλαινες ξεβράστηκαν σε απομακρυσμένη παραλία στη νότια Χιλή και περίπου 300 τάρανδοι στη Νορβηγία πέθαναν από ένα κεραυνό - και όλα αυτά έχουν συμβεί από το 2015.
Υπάρχουν στοιχεία ότι τέτοια περιστατικά θανάτου αυξάνονται συχνότερα λόγω της αλλαγής του κλίματος.
«Πρόκειται για κατακλυσμιακά γεγονότα που οδηγούν σε οικολογικό χάος», λέει ο ειδικός εντομολόγος Jeffrey Tomberlin. Και όμως, «δεν έχουμε πραγματικά καμία ιδέα για το πώς επηρεάζουν το περιβάλλον» προσθέτει.
Το πρόβλημα είναι ότι οι θάνατοι είναι απρόβλεπτοι. Μόλις συμβεί κάτι τέτοιο, οι επιστήμονες δεν μπορούν να φτάσουν εκεί εγκαίρως για να κάνουν τις βασικές μετρήσεις που θα τους επιτρέψουν να πουν πώς ακριβώς το οικοσύστημα αλλάζει από ένα φαινόμενο μαζικής θνησιμότητας.
Ο Brandon Barton του Πανεπιστημίου του Μισισιπή και οι συνάδελφοί του αποφάσισαν, μαζί με τον Tomberlin, πως θα δημιουργούσαν ένα γεγονός μαζικής θνησιμότητας για να το μελετήσουν.
Γι 'αυτό η ομάδα χρειάστηκε μια τεράστια μάζα νεκρών ζώων. Ο βιολόγος άγριας ζωής Marcus Lashley είχε επαφές με ανθρώπους σε κρατικές και ομοσπονδιακές υπηρεσίες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την καταπολέμηση ενός παρασίτου που πλήττει σήμερα το Μισισιπή και πολλά άλλα κράτη.
Μετά από μερικές επαφές, νεκροί άγριοι χοίροι άρχισαν να καταφθάνουν στο σημείο όπου θα διεξάγονταν το πείραμα.
Το σχέδιο ήταν να τοποθετηθούν ποικίλες ποσότητες κρεάτων σε περιοχές 20 τετραγωνικών μέτρων και να συλλεχθούν πριν και μετά τα δεδομένα για τα πάντα, από τη χημεία του εδάφους και τα μικρόβια έως τους γύπες και τα κογιότ.
Όμως, καθώς η ομάδα συνέλεξε και πάγωσε τους χοίρους, προέκυψε ένα δεύτερο πρόβλημα: πού θα μπορούσε πραγματικά να γίνει το πείραμα. «Κανείς δεν θέλει να αφήσει χιλιάδες λίβρες νεκρών σφαγίων στην περιουσία του και να τους παρακολουθεί να σαπίζουν», είπε ο Lashley.
Τελικά ελήφθη άδεια να γίνει χρήση της δασικής γης για έρευνα ενώ το πείραμα ξεκίνησε με πάνω από 3000 κιλά κρέας από νεκρούς χοίρους.
Σχεδόν αμέσως, οι παγίδες φωτογραφικών μηχανών κατέγραψαν δεκάδες γύπες να καταφθάνουν στους σορούς των χοίρων. Οι κολλώδεις παγίδες για τη συλλογή των εντόμων έπρεπε να αλλάζουν καθημερινά επειδή δεν χωρούσαν άλλα έντομα ενώ σύντομα τα σμήνη με κάμπιες ήταν τεράστια.
Η ένταση της ανταπόκρισης των πλασμάτων εξέπληξε τους ερευνητές. Η συλλογή των μικροβιακών δεδομένων κατά τη διάρκεια αυτής της ενεργού φάσης αποσύνθεσης ήταν κάτι τρομερά δύσκολο καθώς όλη η περιοχή του πειράματος έμοιαζε με μια άμορφη μάζα σε αποσύνθεση. Όλη η έκταση είχε μετατραπεί σε χώρο για ένα μεγάλο «τσιμπούσι» πλασμάτων που φτάνοντας εκεί επηρέαζαν διαφορετικά το πώς εξελίσσονταν το πείραμα.
Η βιολογική ανταπόκριση ήταν τόσο ακραία και ορμητική που οι ερευνητές έπρεπε να εγκαταλείψουν ορισμένες από τις μεθόδους δειγματοληψίας τους.
Οι ποσότητες φύλλων, των οποίων ο ρυθμός αποσύνθεσης έπρεπε να χρονομετρηθεί, είχε εμποτιστεί με χοιρινό λίπος ενώ οι παγίδες για τα έντομα του εδάφους είχαν μετακινηθεί από σκουλήκια.
Οι μύγες προσέλκυσαν πολλά αρπακτικά ζώα όπως ένα είδος σαυρών που στρατοπέδευσε στην περιοχή και έτρωγε συνεχώς.
Και αφού τα συρρέοντα κοπάδια των σκουληκιών εγκατέλειψαν τα σκελετοποιημένα σφάγια και θάφτηκαν στο έδαφος για να χωνέψουν, έφτασαν στο σημείο τα αρμαντίλο τα οποία άρχισαν να σκάβουν με μανία για να τραφούν από τα σκουλήκια.
Όλη αυτή η διαδικασία άλλαξε πολύ το έδαφος και το έκανε εκτός από διαφορετικό στη σύνθεση, περίεργο ακόμη και στην όψη. Επίσης, κατέστρεψε τις φυτικές κοινότητες, επιτρέποντας σε νέα είδη να αποικίσουν την περιοχή. Ακόμα και τώρα, περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, οι περιοχές του πειράματος παραμένουν οικολογικώς σημαδεμένες και οι επιστήμονες εκτιμούν πως δεν μπορούν να επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση.
Οι ερευνητές μοιράστηκαν τα προκαταρκτικά τους αποτελέσματα στην ετήσια συνάντηση της Οικολογικής Εταιρείας της Αμερικής φέτος και πρόσφατα στο περιοδικό Ecology, αλλά η έρευνα δεν έχει τελειώσει.
Για το Tomberlin, το πείραμα έχει επισημάνει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της θανάτωσης άγριων χοίρων. Οι χοίροι είναι χωροκατακτητικά είδη και κάνουν μεγάλες ζημιές, αλλά το παράδοξο, λέει ο Tomberlin, είναι ότι η θανάτωσή τους σε μεγάλη κλίμακα μπορεί στην πραγματικότητα να προωθήσει την εξάπλωση άλλων αντίστοιχων ειδών και να αλλάξει πολύ περισσότερα στοιχεία στο περιβάλλον απ' όσο θα περίμενε κανείς.
«Όπως και στην οικολογία, οι συνέπειες αυτών των γεγονότων δεν απομονώνονται από την εκδήλωση και διασχίζουν το οικοσύστημα με πολύ απροσδόκητους τρόπους», λέει ο Barton ο οποίος θα συνεχίσει να μελετά τα δεδομένα. Ακόμη και σήμερα, γύπες παραμένουν στο σημείο αν και δεν υπάρχει κάτι εκεί για να τραφούν.
Παρόλο που δεν έχουν απομείνει πολλά από τους τόνους νεκρών χοίρων οι ερευνητές σχεδιάζουν να συνεχίσουν να παρακολουθούν τα πειραματικά πεδία έως ότου πάψουν να είναι ευδιάκριτα στο δάσος- αν και αυτό μπορεί να μην συμβεί ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου