Η ιδέα προήλθε από τη μελέτη του Κρόνου. Η κλίση των 26.7 μοιρών θεωρείται πως προέκυψε από τη γρήγορη κίνηση του μεγαλύτερου δορυφόρου του, του Τιτάνα. Έτσι, εγέρθηκαν ερωτήσεις και για τον Ουρανό. Με προσομοιώσεις υπολογιστών σε ένα θεωρητικό Ουράνιο σύστημα, προσπάθησαν να δουν αν ένας παρόμοιος μηχανισμός μπορεί να εξηγήσει την παράξενη φύση του.
Βρήκαν λοιπόν πως ένα δορυφόρος με ελάχιστη μάζα τη μισή από αυτήν της Σελήνης, μπορούσε να γείρει τον Ουρανό κατά 90 μοίρες, αν απομακρυνόταν περισσότερο από 10 φορές τη διάμετρο του Ουρανού, με ρυθμό μεγαλύτερο των 6 εκατοστών το χρόνο. Ωστόσο, ένας μεγαλύτερος δορυφόρος όπως ο Γανυμήδης, ήταν πιο πιθανό να εμφανίσει το αποτέλεσμα που βλέπουμε σήμερα. Θεωρούν επίσης πως μετά από τις 80 μοίρες, ο δορυφόρος θα είχε μία χαοτική φάση στον άξονα περιστροφής του, κάτι που θα τον έστελνε να συγκρουστεί με τον πλανήτη, παγιώνοντας τελικά την κλίση και την περιστροφή του Ουρανού.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας μόνο μηχανισμός μπορεί να δώσει κλίση στον Ουρανό και να παγιώσει τον άξονα περιστροφής του στο τελευταίο στάδιο, χωρίς να προκαλέσει μία τεράστια σύγκρουση ή άλλα εξωτερικά φαινόμενα. Η εικόνα αυτή μπορεί να εφαρμοστεί γενικότερα: Ο Δίας σήμερα είναι στην αρχές της φάσης κλίσης, ο Κρόνος είναι στη μέση και ο Ουρανός έχει ολοκληρώσει το τελικό στάδιο με την καταστροφή του δορυφόρου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου